علیرضا پناهیان بارها از تشکیلاتی عمل کردن و علت پرهیزِ نیروهای انقلابی از آن گفته است:
↩️ یکی از مظاهر عافیت‌طلبی، کم رفیق داشتن است! هر کدام از بچه حزب‌اللهی‌ها باید تعداد زیادی رفیق از طیف‌های مختلف داشته باشند.
↩️ یکی دیگر از مظاهر عافیت‌طلبی این است که کار تشکیلاتی نمی‌کنیم. چون در کار تشکیلاتی باید رفیقت را متقاعد کنی، برایش وقت بگذاری، مراقب کارش باشی و مسئولیت کار او را برعهده بگیری!
↩️ ما در نتیجۀ عافیت‌طلبی، کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، ولی دشمنان ما دارند شبانه‌روز کار تشکیلاتی می‌کنند. آنچه از قدرت دشمنان دین می‌بینید، نتیجۀ کار تشکیلاتی آنهاست. ما باید از عافیت‌طلبی فاصله بگیریم و به‌دنبال کارهایی باشیم که مسئولیت‌آور است، نه زندگی کارمندی و بی‌دردسر؛ حتی در یک جای خوب.
↩️ آدم حزب‌اللهی که وقتش را صرفِ کار تشکیلاتی و ارتباط گیری با رفقا نکند، به امام زمانش کمک نمی‌کند.
امام زمان(عج) فرمود: وقتی شیعیان ما جمع شوند و قلباً با هم یکی شوند و ولایتمداری کنند، مژدۀ ملاقات ما به تأخیر نمی‌افتد.
عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ؛ احتجاج/2/499
💡 مدتی است در فضای فرهنگی کشور تنفس می کنم.
هوای انقلابی ها و مدیران انقلابی کشور را تاحدی بوییده ام.
از روز نخست، به دنبال یافتن دغدغه های انقلابی، دغدغه های فرهنگی، مدیریت انقلابی، مدیریت تشکیلاتی و ... در هوای آنها بودم. اما ... افسوس که این فضا آلوده شده است به رقابت، حذف و نابودی هم تیم و تشکیلاتی و اساساً حذف تشکیلات.
به نظر می رسد مهم ترین معضل در مدیریت انقلابی، عدم تحمل یکدیگر در قالب یک تشکیلات است که در کلام رهبری مؤکداً بیان شده است.
مواجهه با چنین هوای آلوده ای برآنم داشت تا درباره موضوع تشکیلات، فلسفه وجود تشکیلات و ویژگی های تشکیلاتی بودن بخوانم.
این خوانش را اینجا به اشتراک می گذارم.
شنبه 14 مرداد 1396
